Walcząc z kosztami pakietu klimatycznego zacznij od siebie

Mialo być (tak zapowiadalem) o polityce energetycznej ministerstwa gospodarki, ale jak patrze na jej rzeczywiscie polityczną (w sesnie podzialu bieżących interesów, a nie wspólnej i spojnej oraz dalekosieżnej wizji), ale chyba też oszukańczą tresć, to wole jej recenzję, jak "kielich goryczy", odsunać na potem. Dlatego, zanim zajmę sie krytyka że takze w sektorze OZE nie wszystko jest cacy, choc wiem, że to nie glównie podmioty tego sektora wine za pewne niekorzystne zjawiska ponoszą.

Asumt do takiego myslenie dala mi ankieta Czystej Energi (nr 9/2008) nt kosztów wdrożenia pakietu klimatycznego "Pakiet wymaga niekonwencjonalnych dzialań". Już o tych kosztach bylo sporo na "odnawialnym" , ale trudno, bedzie jeszcze raz. Razem zczterema innymi kolegami po fachu z branzy zostalimy poproszeni o krokie wypowiedzi na zadany temat. Zauważylem, że pojedzyncze i czasami nieporadne wypowiedzi mogą być bardziej przekonujące niz lączna sila argumentow pięciu facetow z branży. Bylem w bardzo dobrym towarzystwie (Wach, Mroczek, Kassenberg, zarzad PIGEO), ale chyba zabraklo nam w sumie troche samokrytyki i moze nie bylismy tak wiarygodni jak ostatnio McCain, ktory krytykujac na konwencji republikanów podniósl ich notowania w sondażach wyborczych (chyba go niedocenilem w poprzednim wpisie)?

Stąd tytul wpisu "Walcząc z kosztami, warto zacząć od siebie".
Wspierając przez jeszcze kilka lat intensywnie energetykę odnawialną, trzeba pamiętać o wyborze jak najbardziej efektywnych instrumentów wsparcia i, tak jak to robią inne kraje (np. Niemcy), stopniowo zmniejszać intensywność wsparcia i określić ostateczny termin/okoliczności zaprzestania stosowania tej pomocy. Przy braku takiej wizji końca wsparcia, energetyka odnawialna sama daje asumpt do wykazywania jak jest i będzie drogą dla odbiorcy energii. Ale są też w systemie nieuzasadnione bieżące koszty. Czy możemy dalej przymykać oczy na wsparcie absorbowane przez wielkie zamortyzowane elektrownie wodne czy elektrownie prymitywnie współspalające biomasę z węglem, bo prawie nic z tego na przyszłość nie wynika, poza bieżącymi kosztami? Nieuprawnionym społecznie beneficjentem twego systemu jest energetyka konwencjonalna. Czy nikogo nie razi fakt, że drogi i nieefektywny system zielonych certyfikatów utrzymuje Towarową Giełdę Energii S.A., której członkami są przedstawiciele wyłącznie wielkiej energetyki? W ten sposób, zyski energetyki konwencjonalnej dopisywane są po stronie kosztów energetyki odnawialnej. Czy wobec stosunkowo wysokich cen za zielone certyfikaty oraz wzrostu cen energii „czarnej”, uzasadnione są próby przeforsowania dodatkowego wsparcia zielonej energii certyfikatami z tytułu kogeneracji, tylko dlatego, że pod szyldem rzekomo równego traktowania technologii i walki z ociepleniem klimatu można dla niektórych jeszcze parę dodatkowych groszy wyciągnąć? A gdzie w uzasadnieniu takich oczekiwań jest pełniejsza i porównawcza analiza cyklu życia ? Czy OZE rozwijamy tylko dlatego żeby zmniejszyć emisje CO2 (wszak nawet w Polsce przeszły spod kurateli resortu środowiska do gospodarki) i czy przypadkiem niektóre z tych technologii kogeneracyjnych nie wpływają bardziej negatywnie od innych (pozbawionych tej cechy) na uszczuplenie zasobów w innych sferach gospodarki (gospodarka żywnościowa, turystyka)? Czy nie jest tak, że wysokie wsparcie powoduje nieefektywność i brak chęci wykorzystania ciepła odpadowego (patrz wcześniejsze trendy rozwoju biogazu w Niemczech czy energetyki wiatrowej, gdy wsparcie dla zielonej energii było zbyt wysokie), a dobrze zbilansowane wsparcie do takich zachowań pro- efektywnościowych jest wystarczającą zachętą aby każdy odpadowy strumień ciepła efektywnie wykorzystać? Tak więc nie tylko energetyka tradycyjna, ale też odnawialna (w całym systemie) ma spore rezerwy jeśli chodzi o koszty, w tym koszty wdrożenia pakietu energetycznego i docelowo ustanowić może poziom cen, którego energetyka konwencjonalna w obawie przed utratą rynku nie będzie mogła już przekroczyć. Ale jak ustawi ten poziom zbyt wysoko, zadziała na swoją niekorzyść; skorzysta w dwójnasób mniejsza grupa beneficjentów przy małym łącznym efekcie i niewielkich korzyściach dla ogółu.
Znając smutną opinie społeczeństwa o biznesie, będąca tezą że „pierwszy milion każdy przedsiębiorca musiał ukraść” i wynikający stąd m.in. brak zaufania do przedsiębiorców (ktory jest obecnie nie lada barierą w podnoszeniu innowacyjnoci i konkuencyjnosci firm), zwykła ostrożność i wrodzona przekora każe mi podnosić tego typu wątpliwości, nawet gdyby szły w poprzek bieżących interesów sektora za którego zrównoważonym rozwojem próbuję się właśnie nieco opacznie ujmować.